آمریکا

تلویزیون رنگی باتوجه به رقابت شدید سیستم‌های فنی برای اعطای مجوز بدینوسیله کمیسیون ارتباطات فدرال برای مصرف تجاری، تاریخچه طولانی در آمریکا دارد. تلویزیون رنگی مکانیکی اسکن شده با استفاده از سه سیستم کامل با بافت‌های فوتو الکترونیکی، فیلترهای رنگی، امپلی فایر و یک سری شیشه برای تبدیل تصاویر آبی، سبز و قرمز به یک تصویر رنگی کامل در ژوئن ۱۹۲۹ توسط آزمایشگاه‌های تل به نمایش گذارده شد. در دوره اسکن‌های الکترونیکی، نخستین نمایش تلویزیون رنگی در پنجم فوریه ۱۹۴۰ بود که این نمایش در آزمایشگاه RCA در نیوجرسی به اعضای گروه پژوهشی FCC نشان داده شد. در این تلویزیون یک گیرنده به وسیله ترکیب نوری تصاویر از دو مجرای مختلف در یک صفحه تصاویر رنگی را تولید می‌کردند. CBS در ۲۸ آگوست ۱۹۴۰ با استفاده از فیلم و در ۱۲ نوامبر ۱۹۴۰ با استفاده از دوربین‌های زنده بررسی میدان‌های رنگی را آغاز کرد.

سیستم میدان رنگی زنجیره‌ای در CBS تقریباً مکانیکی بود که دیسک داخل آن از فیلترهای سبز، آبی و قرمز ساخته شده بود و با سرعت ۱۲۰۰ دور در دقیقه در داخل دوربین‌های تلویزیون کار می‌کرد. دیسک مشابهی نیز در مقابل لامپ اشعه کاتود در داخل دستگاه گیرنده (ریسیور) جا سازی شده بود. آخرین سیستم رنگی RCA با زنجیره‌ای از نقاط، هیچ بخش متحرکی نداشته و در آن از یک سری شیشه‌هایی برای جداسازی و هدایت نورهای سبز، قرمز، آبی از اشیاء از سه لنز به سه لامپ اسکن و مدارهای الکترونیکی استفاده شده بود که به لامپ‌ها اجازه می‌داد تا سیگنال‌های خود را نقطه به نقطه به صورت چرخشی بفرستند. این سیگنال‌ها به وسیله یک مدار ثانویه در گیرنده دسته بندی شده و به لامپ‌های تصویر سبز، قرمز و آبی فرستاده شده و تا ترکیب باسری دوم شیشه‌ها به یک تصویر رنگی کامل تبدیل می‌شوند.

NBC(تحت مدیریت RCA) نخستین آزمایش تلویزیون رنگی را در ۲ فوریه ۱۹۴۸ صورت دادCBS آزمایشات روزانه میدان‌های رنگی را در اول ژوئن ۱۹۴۱ آغاز کرد. این سیستم‌های رنگی با دستگاه‌های تلویزیون سیاه و سفید کنونی مطابقت نداشته و مانند تلویزیون‌های رنگی دیگر نیز در زمان حاضر در دسترس عموم نبودند. این تست‌ها تنها در معرض دید مهندسان RCA و CBS و خبرنگاران دعوت شده صورت گرفت. «انجمن جنگ تولید» ساخت تلویزیون و تجهیزات رادیویی را برای استفاده عموم از ۲۲ آوریل ۱۹۴۲ تا ۲۰ اوت ۱۹۴۵ متوقف کرد و هرگونه فرصتی را برای معرفی تلویزیون رنگی برای عموم از بین برد.

پیشرفت در تولید تلویزیون‌های رنگی پس از جنگ به وسیله سه سیستم با رقابت برای کسب مجوز با استاندارد PCC برای پخش برنامه‌های رنگی ادامه یافت. سیستم میدان پیاپی CBS که بدون یک آداپتور با دستگاه‌های سیاه و سفید موجود مطابقت نمی‌کنند، سیستم RCA با سیستم زنجیره‌ای نقاء که در سال ۱۹۴۹ با دستگاه‌های سیاه و سفید موجود سازگاری داشته و سیستم CTI که در آن سه بتر و در پشت آن فیلترهای رنگی بود که تصاویر سبز، قرمز و آبی را بر روی یک لامپ تصویر مجزا تولید می‌کرد و شامل یک گیرنده بود که از لنزهایی در مقابل لامپ تصویر برای ترکیب این سه تصویر و ساخت یک تصویر بر روی صفحه نمایش استفاده در طول رقابت‌ها برای دستیابی به مجوز FCC، CBS نخستین نمایش از تلویزیون رنگی را با ارائه یک ساعت برنامه رنگی به طور روزانه از شنبه تا دوشنبه در ۱۲ ژانویه ۱۹۵۰ در واشنگتن آغاز کرد و تا پایان ژانویه ادامه داد که این برنامه‌ها بر روی گیرنده‌های (۱۶-۸) اینچ قابل مشاهده بود باتوجه به رشد تقاضاهای مردم، برنامه‌های تلویزیونی با افزایش تعداد برنامه‌های بعدازظهر از ۱۳ فوریه مجدد آغاز گردید. CBS یک فهرست محدود از برنامه‌های رنگی را از ایستگاه تلویزیونی WCBS خود در نیویورک از ۱۴ نوامبر ۱۹۵۰ آغاز کرد که این برنامه‌ها دوشنبه تا شنبه با ۱۰ گیرنده رنگی در معرض دید عموم بود. تمامی این برنامه‌ها با استفاده از دوربین رنگی متعلق CBS پخش شد. استودیوی پخش برنامه‌ها در نیویورک از ۱۳ دسامبر با استفاده از کابل هم محور به استودیوی تلویزیونی WCAU در فیلادلفیا نیز گسترش یافت. پس از یک سری گزارشات که در سپتامبر ۱۹۴۹ ارائه شد، FCC دریافت سیستم‌های RCA، CTI با مشکلات فنی، تولید رنگ نامناسب و تجهیزات گزان همراه است بنابراین سیستم CBS به عنوان استاندارد بخش برنامه‌های رنگی آمریکا در ۱۱ اکتوبر ۱۹۵۰ انتخاب شد. قانون ناموفق RCA، نخستین سری پخش برنامه‌های رنگی را تا ۲۵ ژوئن ۱۹۵۱ به تعویتی انداخت. مجدداً در پخش برنامه‌ها محدودیت ایجاد شد. برنامه‌ها، قابل مشاهده بر روی دستگاه‌های سیاه و سفید نبودند و اینگونه گزارش شده بود که تنها ۳۰ گیرنده رنگی در منطقه نیویورک در دسترس هستند. شبکه‌های تلویزیون رنگی با سریال‌های روزانه «جهان از آن توست» و «خانه داران مدرن» هفته دیگری را آغاز کردند.

در حالیکه پخش برنامه‌های رنگی CBS به تدریج به ۱۲ ساعت در هفته افزایش یافته و این شبکه رنگی تا شهر شیکاگو و به ۱۱ مرکز دیگر گسترش یافت، موفقیت تجاری آن به دلیل کمبود گیرنده‌های رنگی مورد نیاز برای دیدن برنامه‌ها، مخالفت تولید کنندگان با ساخت آداپتور برای دستگاه‌های سیاه و سفید موجود و عدم تمایل تبلیغ کنندگان برای حمایت از شبکه‌های غیرموفق، از بین رفت. CBS در آوریل یک تولید کننده تلویزیونی خریداری کرد و در سپتامبر ۱۹۵۱ تولید را آغاز کرد و تنها مدل رنگی CBS کلمبیا تولیدی آنها بود. اما زمان برای جبران دیر بود و تنها ۲۰۰ دستگاه تولید شد که ۱۰۰ دستگاه آن به فروش رفت و CBS برای جلوگیری از خسارات، تمامی دستگاه‌ها را برگرداند. صنعت تلویزیون آمریکا پیش از CBS، بوسیله " کمیته ملی سیستم‌های تلویزیونی آمریکاً در سال‌های ۵۳-۱۹۵۰ بوجود آمد و هدف این کمیته راه اندازی یک سیستم رنگی مطابق با دستگاه‌های سیاه و سفید کنونی بوده که استانداردهای کیفیت FCC را نیزبا اجزای سخت‌افزاری RCA داشته باشد. زمانیکه CBS پیش از کنگره در ماه مارس ۱۹۵۳ اعلام کرد دیگر قصد تولید سیستم‌های رنگی را دیگر، راه برای ورود NTSC برای دستیابی به مجوز FCC در ژوئن ۱۹۵۳ باز شد و این شرکت در ۱۷ دسامبر به این مجوز دستیافت. نخستین برنامه تلویزیونی با استفاده از سیستم رنگی NTSC، پخش آزمایشی یک اپیسود از NBC در ۳۰ اوت ۱۹۵۳ بود. دستگاه رنگی RCA از سال ۱۹۵۴ :

NBC نخستین برنامه رنگی را در اول ژانویه ۱۹۵۴ با نمایشی آغاز کرد که در سراسر آمریکا بر روی گیرنده‌های رنگی RCA، جنرال الکتریک، فیلکو، رتیئون، هاضمن، پسیفیک مرکوری و... قابل دریافت بود. در ۲۸ فوریه تنها یک مدل رنگی «وستینگ هاوس» به قیمت ۲۹۵/۱ دلار معادل ۴۰۰/۹ دلار در سال ۲۰۰۶، در نیوبورک وجود داشت که به طور کلی به عنوان نخستین گیرنده با NTSC رنگی، برای استفاده عموم تعیین شد. در آوریل مدل رنگی ارزان قیمت سری ساخت RCA به دلالان عرضه شد. نخستین سریال رنگی تلویزیون «سریال ازدواج» به عنوان یک سریال کمدی زنده در تابستان ۱۹۵۴ به وسیله NBC ارائه شد. سریال ادبی «تئاتر فورد» نخستین برنامه رنگی فیلمی شکلی بود که در اکتبر به وسیله NBC ساخته شد. NBC که شرکت RCA را نیز تحت مدیریت داشت، پیشتاز در برنامه سازی رنگی بود، چرا که شرکت RCA در دهه ۵۰ موفق‌ترین خطوط دستگاه‌های رنگی را ارائه کرد و تا سال ۱۹۵۹ نیز تنها تولید کننده دستگاه‌های رنگی بود. CBS و ABC نیز که با تولید کنندگان چندان سازگاری نداشتند و مشتاق بر ادامه تولید رقیب خود نبودند؛ وارد بخش تولید دستگاه‌های رنگی شدند.

CBS تمامی برنامه‌های رنگی منظم خود را در این سال‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۶۵ ارائه کرد؛ در حالیکه ABC نخستین سریال رنگی خود را تا سال ۱۹۶۲ به تعویق انداخت. شبکه «دو مونت» که تا سال ۱۹۵۴ شاهد کاهش درآمد مالی بود، یکسال بعد از آن، ملذل شد. بنابراین تا سال ۱۹۶۴ تنها ۱/۳ درصد از تلویزیون‌های خانگی در آمریکا رنگی بودند. NBC با اعلام اینکه تمامی برنامه‌های آن شبکه در پائیز ۱۹۶۵ رنگی خواهد بود، سازمان دهنده توسعه سریع برنامه‌های رنگی نام گرفت. تمامی سه شبکه پخش برنامه‌های تلویزیونی تا فصل ۶۷- ۱۹۶۶، زمان پخش برنامه‌های رنگی را وارد سیستم خود کردند. اما تعداد تلویزیون‌های رنگی فروخته شده در آمریکا تا سال ۱۹۷۲ از تعداد تلویزیون‌های سیاه و سفید کمتر بود. سال ۱۹۷۲ نخستین سالی بود که میزان خرید دستگاه‌های رنگی از ۵۰ درصد فراتر رفت. در این سال همچنین باتوجه به میزان فروش تلویزیون‌های، آگهی برای این تلویزیون‌ها پیش از برنامه پایان یافت.

کوبا

کوبا در سال ۱۹۵۸ با استفاده از استاندارد NTSC و تجهیزات RCA در شبکه ۱۲ هاوانا، دومین کشور جهان در زمینه ارائه برنامه‌های تلویزیونی رنگی، معرفی شد. ولی پخش این برنامه‌ها در سال ۱۹۵۹ در زمان انقلاب کوبا و تعطیلی ایستگاه‌های تلویزیونی متوقف شد و در سال ۱۹۷۵ با وارد کردن تجهیزات از NEC ژاپن و SECAM جماهیر شوروی که مطابق با استاندارد NTSC بودند، از سرگرفته شد.

مکزیک

در مکزیک " گوئیلرموگنزاس کامازاناً (۱۹۶۵-۱۹۱۷) یک سیستم اولیه پخش رنگی را ابداع کرد. وی در سال‌های ۱۹۴۲، ۱۹۶۰ و۱۹۶۲ حق اختراع برای سیستم‌های تلویزیونی رنگی را دریافت کرد. حق اختراع (به ثبت رسیده در ۱۹ آگوست ۱۹۴۰) برای تنظیم کننده (آداپتور) فیلتر رنگی برای تلویزیون سیاه و سفید در سال ۱۹۴۲ اعطا شد که این سیستم مثابه گیرنده‌های رنگی بود که در سال ۱۹۳۶ توسط جان لوگی بِرد در بریتانیا و در آگوست ۱۹۴۰ بوسیله شرکت CBS در آمریکا ارائه شده بود. در ۳۱ اوت ۱۹۶۴ «کامراناً نخستین پخش رنگی خود را از آزمایشگاهش در» گیک آزمایشات رادیوی مکزیک«در خیابان» لوسرناً در شهر «مکزیکوسیتی» فرستاد. این سیگنال ویدئویی با فرکانس ۱۱۵ مگاهدترز و با جسامد صوتی ۴۰ متر باند (metre band) پخش شد. وی اجازه ساخت نخستین تبلیغ رنگی را در مکزیک در ۸ فوریه ۱۹۶۳ دریافت کرد و «برنامه Paraiso Infantil» ساخت وی، از تلویزیون XHGC شهر مکزیکوسیتی پخش شد.

کانادا

تلویزیون رنگی به محض پخش برنامه‌های تلویزیونی رنگی در آمریکا، از کانادا نیز متداول شد. ایستگاه‌های تلویزیونی این کشور ساخت برنامه‌های تلویزیونی رنگی خود را از سال ۱۹۶۶ آغاز کردند.

تلویزیون رنگی در اروپا

تلویزیون رنگی در اروپا با کمی تاخیر ساخته شد و باتوجه به برخی مشکلات فنی به تعویق افتاد. اروپائی‌ها باتوجه به اتخاذ تصمیماتی برای ارائه سیستمی با ۶۲۵ خط نور برای پخش برنامه‌های سیاه و سفید و با فریم کمتر اما پهنای باند بزرگتر، نتوانستند به طور مستقیم استاندارد رنگ آمریکا را در پیش گیرند.

این امر در هر صورت یک فقدان صلاحیت محسوب می‌شد، چرا که شامل مشکلاتی در زمینه رنگ بود که با معرفی دستگاه‌های ضبط ویدئویی در اواخر دهه ۵۰ این مشکلات شدت پیدا کرد. از آنجا که در آن زمان استودیوهای پخش برنامه‌های تلویزیونی دولتی بودند، انگیزه‌های تجاری نیز کمتر مطرح بود.

گرچه کار بر روی سیستم‌های گودبرداری رنگ‌های مختلف با ثبت نخستین اختراع SECAM در سال ۱۹۶۵، تقریباً از دهه ۵۰ آغاز شد، سال‌ها گذشت تا بالاخره نخستین برنامه‌های تلویزیونی در سال ۱۹۶۷ پخش شد. آلمانی‌ها باتوجه به نارضایتی از عملکرد NTSC و اقدامات اولیه SECAM، در سال ۱۹۶۳ گیرنده PAL را راه اندازی کردند. این سیستم مشابه NTSC بود ولی برخی از نظرات SECAM را نیز بکار برده بود.

فرانسوی‌ها در این زمینه از SECAM تبعیت کرده و به طور عمده از روس‌ها در این زمینه استفاده کردند.

نخستین گیرنده‌های PAL با مشخصات کامل به یک خط تاخیری فرا صوتی دقیق وابسته بود که در نخستین روزهای سنجش حدود هزینه‌های گیرنده را جبران می‌کرد. سایر سیستم‌های کدبرداری رنگ که تا آن زمان تصویب شده بودند، بر مشکلات رنگ در NTSC فائق می‌آمدند ولی گیرنده PAL از آن جهت منحصربه‌فرد بود که می‌توانست به عنوان یک گیرنده اقتصادی بدون استفاده از یک خط تاثیری، با عملکرد بهتر و در مواردی بهتر از یک معادل مدل NTSC ساخته شود.

SECAM به چنین دقتی برای خط تاخیری خود نیاز نداشت و می‌توانست از گونه‌های فلزی ارزان قیمت تر و از لحاظ میدان مغناطیسی قویتر بهره مند شود. در زمان آغاز استفاده از گیرنده‌ها PAL در پخش برنامه‌ها در سال ۱۹۶۷ با تعصب مشاهده شد که پیشرفت‌ها در تکنیک‌های ساخت شیشه (آینه) هزسینو دقت در خطوط تاخیررا به حدی پائین آورد که گیرنده با سیستم PAL آسان نیز از لحاظ تجاری به سختی ساخته می‌شود و تمامی گیرنده‌های SECAM همانند گیرنده‌های PAL خط تاخیر را عملاً بکار می‌گرفتند. تا پایان قرن ۲۰ خطوط تاخیر از شیشه به طور کامل در تمامی معادل‌های الکترونیکی خود جایگزین شدند و تقریباً تمامی دستگاه‌های تلویزیونی اکنون می‌توانند گیرنده‌های PAL، SECAM و NTSC را کدبرداری کنند.

نخستین پخش برنامه رنگی در اروپا بوسیله شبکه دوی BBC در اول ژوئیه ۱۹۶۷ با گیرنده PAL آغاز به کار کرد. نخستین پخش در غرب آلمان در ماه اوت در پی فرانسه در ماه اکتبر صورت گرفت. سیستم PAL اکثر کشورهای اروپای شرقی و انگلیس، پرتقال، بلژیک، هلند، اتریش، مجارستان و امپراطوری چین و اتومن منتشر شد.

در ایتالیا بر سه تصویب یک سیستم تلویزیونی رنگی ملی با نام ISA ساخته شده به وسیله «ایندیست»، مشاجراتی صورت گرفت و این عقیده سرو صدا به راه انداخت. در نتیجه ایتالیا یکی از آخرین کشورهای اروپایی بود که پس از آزمایشات فنی طولانی به طور رسمی سیستم PAL را در سال ۱۹۷۷ تصویب کرد.

فرانسه، لوکزامبورگ و شوروی و دیگر قلمروهای خارجی آنها سیستم SECAM را انتخاب کردند. SECAM یک انتخاب رایج در کشورهای با پستی و بلندی زیاد و کشورهای با اساس گسترده نصب تجهیزات سیاه و سفید بود، چرا که سیگنال ناهموار SECAM بهتر با این مکان‌ها سازگار بود. تنها نقص واقعی SECAM این بوده که بر خلاف NTSC و PAL، دسترسی به پس تولید یک SECAM کدبرداری شده، بدون یک کاهش عمیق در کیفیت عملاً امکان پذیر نیست. نخستین پخش برنامه رنگی مرتب با استفاده از SECAM در اول اکتبر ۱۹۶۷ در شبکه دوی فرانسه صورت گرفت. در فرانسه و انگلیس برنامه‌های تلویزیونی رنگی در فرکانس UHF تولید می‌شد که تا دهه ۸۰ در بریتانیا با ۴۰۵ خط نور و در فرانسه با ۸۱۹ خط شکل می‌گرفت. (فرکانس VHS برای تصاویر سیاه و سفید استفاده می‌شد) سایر کشورها نیز که تصاویر سیاه و سفید با ۶۲۵ خط نور را بر روی فرکانس‌های UHF، VHF به نمایش می‌گذاردند، برنامه‌های رنگی را بر روی شبکه‌های مشابه به سادگی پخش می‌کردند. لازم به ذکر است که برخی برنامه‌های تلویزیونی بریتانیا به ویژه برنامه‌هایی که به وسیله شبکه تفتنی ITC و یا برای آن شبکه ساخته می‌شدند، پیش از معرفی تلویزیون رنگی به این کشور برای فروش به شبکه‌های آمریکایی ساخته می‌شدند.

نخستین برنامه تلویزیونی بریتانیا به شکل رنگی، یک سریال درام با عنوان «ماجراجویی آقای لانسلوت» بود که نخستین با به صورت سیاه و سفید در سال ۵۷-۱۹۶۵ ساخته شد و بعدها برای فروش به شبکه NBC آمریکا به صورت رنگی درآمد.

تلویزیون رنگی در کشورهای آسیایی مجاور اقیانوس آرام

در ژاپن شرکت NHK با استفاده از یک نوسان در سیستم NTSC در ۱۰ سپتامبر ۱۹۶۰ یک تلویزیون رنگی را معرفی کرد. با این وجود سایر کشورهای این منطقه از جمله سنگاپور(۱۹۷۳)، نیوزیلند(۱۹۷۳) و هند (۱۹۸۲) و استرالیا(۱۹۷۵) تا مدت‌ها بعد این روش را بکار نگرفتند و در عوض سیستم PAL را بکار گرفتند. کره جنوبی تلویزیون رنگی را با استفاده از سیستم NTSC تا سال ۱۹۸۰ معرفی نکرد؛ گرچه این کشور این تلویزیون‌ها را برای صادرات تولید می‌کرد.

تلویزیون رنگی در آفریقا

نخستین خدمات رنگی تلویزیون در آفریقا در سال ۱۹۷۳ با استفاده از سیستم PAL در جزیره «زن زیبار» تانزانیا معرفی شد. در آن زمان آفریقای جنوبی هیچ سرویس تلویزیونی نداشت (باتوجه به مخالفت‌های رژیم آپارتاید)، اما در سال ۱۹۷۶ یک سرویس راه اندازی شد. نیجریه در دهه ۷۰ سیستم PAL را برای پخش برنامه‌های رنگی اتخاذ کرد ولی کشورهای نظیر غنا و زیمبابوه تا دهه ۸۰ با سیستم سیاه و سفید کار می‌کردند.

تلویزیون رنگی در آمریکای جنوبی

دراوایل دهه ۷۰ برزیل نخستین کشور در آمریکای جنوبی بود که با استفاده از سیستم PAL با عنوان PAL-M در ترکیب با سیستم NTSC و PAL تصاویر رنگی تلویزیونی را دریافت کردند. نخستین برنامه رنگی در ۱۹ فوریه ۱۹۷۲ پخش شد.

---------------------------------------------------------------------------------------------

عنوان خبر :

تاریخچه تلویزیون  (قسمت دوم)

تاریخ درج خبر :

شتبه مورخ 1394/5/10

منبع خبر :

https://fa.wikipedia.org/